UPC:

Bergmann Audio Sindre

Condition:

Used

Weight:

11.00 KGS

Minimum Purchase:

1 unit

Maximum Purchase:

1 unit

Shipping:

Calculated at Checkout

Working fine, excellent condition with original packaging. Cartridge not included.

Bergmann Audio Sindre turntableAir-bearing tonearms are rare, air-bearing turntables are very rare. The combination, especially from one company, is almost consigned to history. So Bergmann's Sindre pairing is one of the most important new decks to have hit the UK in some time. It would be important if it looked as ugly as a sack of hammers, but the fact that it is seriously elegant makes it a vital addition to the high-end scene.

The Sindre is a complete three-box package; deck and arm, speed controller and pump box. All three are finished in a matte black with a contrasting flat silver for the arm, feet and logo. The acrylic platter blends in well, too. The net result is refined and sophisticated, but not a garish money-screamer. As with seemingly everything audio these days, the Sindre is Norse named – Sindri was Odin and Thor’s metalworking dwarf (and, confusingly, it’s also the name the hall dead warriors dwell in after Ragnarök; I suspect mistakes were uncomfortable for the dwarf) – but given a lot of good hi-fi is coming out of Nordic territories and Johnnie Bergmann is Danish, the mythological nomenclature is forgiven.

The Sindre’s slick looks and prosaic description hides one of the turntable's biggest selling points for anything air-bearing’d - the disturbingly silent air pump. Air-bearings in audio tend to use pumps from paint sprayers, pressure washers, occasionally kidney dialysis machines or fish tank aerators, but they all have one thing in common... The phut, phut, phut of the pump motor. Inevitably, this pump noise is loud enough to warrant removing the pump into another room. Not with the Bergmann, because that pump housing cuts out almost all the noise. If you can put your ear to the pump housing and its sound is drowned out by the hissing of the air evacuating the tonearms (itself hardly a loud hiss, the sort of thing that would be almost inaudible in all bar the quietest rooms). That is little short of incredible.The platter is a thick, 4kg slab of semi opaque acrylic. This – and the aluminium sub-chassis – float on air. This works by introducing a thin cushion of air between two aluminum plates, while the spindle itself sits in a vibration damping engineering plastic housing. It’s essentially designed to sit ‘soft’ until a record is placed on the platter and the clamp screws the platter, subchassis and record together to form a complete unit. The assembly is easier than it sounds, although the belt connecting the platter to the DC motor requires someone with several hands and experience as a circus-trained blindfold knife thrower to get right. The third box of tricks – the speed box – comes with two tiny front-mounted recessed trim pots to get the speed control just right. The usual plan with DC motors is to let the record player spend three days continually playing to allow the motor to bed in.

The parallel tracking arm works in exactly the same way as the Cartridgeman’s Conductor, a hollow tube with air holes along the top allowing the tonearm sleeve to travel freely (think of an air hockey table top, but with the hockey puck constrained to travel back and forth). But where the Conductor is quirkily Best-of-British shed-fi in its looks, the Sindre arm is elegant and minimalist. The Sindre’s tonearm lift/lower lever for example is a knurled knob built into the arm base, not something bolted onto the side of the arm (in fact, the Conductor ultimately works better, because this lift/lower arrangement is damped… it’s just the Bergmann looks the part). Like any parallel tracker, it looks delicate – the thin carbon-fibre arm tube and the hair-thin tonearm wires make it something close to the anti-SME (you could defend a small village from marauding bandits and dig your way out of a POW camp with an SME V, and still play records afterwards) – but unless you cue up your music with a pick-axe, the Sindre arm is rugged enough for the job. You get to choose phono cables too, as the deck terminates those lead-out wires with as set of WBT phono sockets at the rear of the plinth.

What’s surprising about the Sindre is it’s essentially ‘fit and forget’, which is uncommon for products that sit on a cloud. OK, if you have pets that smoke, you burn incense over your records and you have a habit of rubbing goose fat, motor oil and sawdust on your hands before you play them, the air holes are going to gum up periodically. The pump box has its own filter to change, but investing in a good acrylic dust cover is an idea. As is playing it regularly; pump pressure through the air holes in the arm tube and under the platter should clear out gunk as it arises, but don’t leave it to settle. And if that isn’t the best excuse to have regular listening sessions, what is?

Cueing up the arm is easy, once you get used to the undamped lift/lower. Gently raise the arm (apply too quick a twist and it feels like the arm is about to backflip), position it over the groove exactly where you want it, lower gently. The accuracy of the cueing process is always spot-on, because the arm stays in place. ‘So what?’ I hear the pivoted bearing folk cry, ‘they all do that!’ But the first time you try the Sindre, you quickly discover just how much wiggle room we put up with in reality. This is pin-point precision.Used with a Transfiguration Axia cartridge, the sound was, quite simply, stunning. Stunning more for what it didn’t do than for what it did. What it didn’t do (of course) was the sort of end of side tracking error distortions you sometimes hear on pivoted bearings; these don’t necessarily manifest as obvious graunching distortion, but are more akin to a not-quite-balanced transformer on low-voltage lighting. It’s the sort of thing you don’t notice until it’s taken away. It just sounds more right. It’s a texturing and layering of instruments – unamplified, amplified or even pan-potted – and a centre image that is controlled, solid and sitting right in front of you.

I went for an older pass through my record collection, playing albums like Ragged Glory by Neil Young and Crazy Horse. This wry slice of proto-grunge (released a year before Nevermind) revisits some of Young’s work from the 1960s and 1970s with some fantastic wailing guitar from Frank ‘Poncho’ Sampedro. I put this away some years ago because the album can easily sound messy; raw and fun, but screechy. The Sindre shows that is more to do with tracking than recording or mastering. This time it was raw, it was fun and it sounded like a band in a studio. It has that ability to allow the listener to focus in on individual musicians at work, but never once taking your attention away from the whole event. This followed with track after track, from cool jazz to acid jazz to acid rock to classic rock to classical… how’s that for a montage?

It was also good at discerning the difference between recording quality. Play a side from each of any two random LPs and the difference in noise floor, general tone and dynamic range of the two recordings should be clear to hear, as it is here. That’s not always the case, even with some decks that cost a king’s ransom. It’s not hard on bad recordings, but a cheap Spanish copy of Dylan’s Blood On The Tracks I played showed its limits all too easily. That said, this particularly undynamic print of the album should sound like that.

My main concern with parallel trackers – aside from the whole falling-to-bits thing that modern designs like this, the Cartridgeman and the Kuzma designs have cracked – is the lack of boogie factor. It’s been a long time since I was a Flat Earther, but I still remember to check for the illusive ‘tune’ from time to time. In this setting, I used a Well-Tempered Amadeus with the regulation Dynavector cartridge as brief riddim comparison. And used Ivan ‘Boogaloo’ Joe Jones 1975 rare groove ‘Sweetback’ from the Luv ‘n’ Haight/Ubiquity Bag Of Goodies album to lay down the tunes. And, yes… the Flat Earthers have got a point – the sound from the Well-Tempered was just that shade more funky and the beat more obvious and even easier to follow. Both were more than entertaining and easy to live with, but where the W-T had a tauter bass and more rhythmic control, the Bergmann sounded more open, dynamic and less congested. This was an impressive confirmation of what the Sindre is doing right, because ‘congested’ is not something I would connect with the W-T under any normal setting.

The thing with air-bearing arms – and especially on air-bearing decks – is they are usually a frustrating glimpse at the best vinyl can do. Frustrating because for every record played, you spend twice as much time tinkering with the thing to make it play again. Not so the Bergmann. It just kept on playing. No fuss, no bother, no panic. And no distortion. How cool is that?

SPECS & PRICING

Turntable: Airsupported platter, centred by a steel spindle/hardened low friction polymer bearing

Motor type: DC. Beltdriven

Plinth: Solid fibreboard

Platter: Acrylic, 4 kg.

Subplatter: Aluminium, 3,2 kg.

Dimensions (WxHxD): 50x21x47.5cm

Total weight: 23 kg

Tonearm: Linear tracking airbearing tonearm. Hard aluminium alloy/carbon

Effective mass: 10g

Speed box: Separate, 33 & 45 rpm

Airsupply: Silent, clean, dry and smooth airflow

Dimensions (WxHxD): 21x41.5x22cm

Weight: 8.4kg

Price: £16,000

UPC:

Bergmann Audio Sindre

Bedingung:

Benutzt

Gewicht:

11.00 KGS

Mindestabnahme:

1 Einheit

Maximaler Kauf:

1 Einheit

Versand:

An der Kasse berechnet

Funktioniert gut, sehr guter Zustand mit Originalverpackung. Patrone nicht enthalten.

Bergmann Audio Sindre PlattenspielerLufttragende Tonarme sind selten, luftgelagerte Plattenspieler sind sehr selten. Die Kombination, insbesondere von einem Unternehmen, ist fast in die Geschichte eingegangen. Bergmanns Sindre-Paarung ist also eines der wichtigsten neuen Decks, die Großbritannien seit einiger Zeit getroffen hat. Es wäre wichtig, wenn es so hässlich aussehen würde wie ein Sack Hämmer, aber die Tatsache, dass es ernsthaft elegant ist, macht es zu einer wichtigen Ergänzung der High-End-Szene.

Der Sindre ist ein Komplettpaket mit drei Kartons. Deck und Arm, Drehzahlregler und Pumpenkasten. Alle drei sind in mattem Schwarz mit einem kontrastierenden flachen Silber für Arm, Füße und Logo ausgeführt. Die Acrylplatte fügt sich ebenfalls gut ein. Das Nettoergebnis ist raffiniert und raffiniert, aber kein greller Geldschreier. Wie bei scheinbar allem, was heutzutage zu hören ist, heißt der Sindre nordisch - Sindri war Odins und Thors metallverarbeitender Zwerg (und verwirrenderweise auch der Name, in dem tote Krieger nach Ragnarök wohnen; ich vermute, Fehler waren für den Zwerg unangenehm) - aber Angesichts der Tatsache, dass viele gute HiFi-Geräte aus den nordischen Gebieten kommen und Johnnie Bergmann Dänin ist, ist die mythologische Nomenklatur vergeben.

Das elegante Aussehen und die prosaische Beschreibung des Sindre verbergen eines der größten Verkaufsargumente des Plattenspielers für alles, was luftgelagert ist - die störend leise Luftpumpe. Luftlager in Audio verwenden normalerweise Pumpen von Farbspritzgeräten, Hochdruckreinigern, gelegentlich Nierendialysegeräten oder Aquariumbelüftern, aber alle haben eines gemeinsam ... Das Phut, Phut, Phut des Pumpenmotors. Dieses Pumpengeräusch ist zwangsläufig laut genug, um das Entfernen der Pumpe in einen anderen Raum zu rechtfertigen. Nicht beim Bergmann, denn das Pumpengehäuse dämpft fast alle Geräusche. Wenn Sie Ihr Ohr an das Pumpengehäuse legen können und sein Geräusch durch das Zischen der Luft, die die Tonarme evakuiert, übertönt wird (selbst kaum ein lautes Zischen, was in allen Bars der leisesten Räume fast unhörbar wäre). Das ist etwas weniger als unglaublich. Die Platte ist eine dicke, 4 kg schwere Platte aus halbopakem Acryl. Dieses - und das Aluminium-Subchassis - schweben in der Luft. Dies funktioniert durch Einbringen eines dünnen Luftkissens zwischen zwei Aluminiumplatten, während die Spindel selbst in einem schwingungsdämpfenden Kunststoffgehäuse sitzt. Es ist im Wesentlichen so konzipiert, dass es „weich“ sitzt, bis eine Schallplatte auf den Plattenteller gelegt wird und die Klemme den Plattenteller, das Subchassis und die Schallplatte zu einer vollständigen Einheit zusammenschraubt. Die Montage ist einfacher als es sich anhört, obwohl der Riemen, der den Plattenteller mit dem Gleichstrommotor verbindet, jemanden mit mehreren Händen und Erfahrung als zirkusgeschulter Messerwerfer mit verbundenen Augen erfordert, um richtig zu werden. Die dritte Trickkiste - die Speedbox - wird mit zwei winzigen, vorne montierten Einbautöpfen geliefert, um die Geschwindigkeitsregelung genau richtig zu machen. Der übliche Plan bei Gleichstrommotoren besteht darin, den Plattenspieler drei Tage lang ununterbrochen spielen zu lassen, damit der Motor einschlafen kann.

Der parallele Verfolgungsarm funktioniert genauso wie der Cartridgeman's Conductor, ein hohles Rohr mit Luftlöchern entlang der Oberseite, die es der Tonarmhülse ermöglichen, sich frei zu bewegen (denken Sie an eine Airhockey-Tischplatte, aber mit dem Hockey-Puck, der gezwungen ist, zurück und zu reisen her). Aber wo der Dirigent in seinem Aussehen schrullig das Best-of-British-Shed-Fi ist, ist der Sindre-Arm elegant und minimalistisch. Der Tonarm-Hebe- / Senkhebel des Sindre zum Beispiel ist ein Rändelknopf, der in die Armbasis eingebaut ist und nicht an der Seite des Arms angeschraubt ist (tatsächlich funktioniert der Leiter letztendlich besser, weil diese Hebe- / Senkanordnung gedämpft ist… es ist nur der Bergmann sieht das Teil aus). Wie jeder parallele Tracker sieht er zart aus - das dünne Armrohr aus Kohlefaser und die haardünnen Tonarmdrähte machen ihn zu etwas, das dem Anti-KMU nahe kommt (Sie könnten ein kleines Dorf vor plündernden Banditen schützen und sich aus einem Kriegsgefangenen herausgraben Campen Sie mit einem KMU V und spielen Sie danach immer noch Schallplatten ab. Wenn Sie Ihre Musik jedoch nicht mit einer Spitzhacke aufrufen, ist der Sindre-Arm robust genug für den Job. Sie können auch Phonokabel auswählen, da das Deck diese Zuleitungen mit einem Satz WBT-Phono-Buchsen an der Rückseite des Sockels abschließt.

Was am Sindre überrascht, ist, dass es im Wesentlichen „fit und vergessen“ ist, was bei Produkten, die auf einer Cloud sitzen, ungewöhnlich ist. OK, wenn Sie Haustiere haben, die rauchen, Sie Weihrauch über Ihren Unterlagen verbrennen und Sie haben die Angewohnheit, Gänsefett, Motoröl und Sägemehl auf Ihren Händen zu reiben, bevor Sie sie spielen, werden die Luftlöcher in regelmäßigen Abständen verputzen. Der Pumpenkasten hat einen eigenen Filter zum Wechseln, aber eine Investition in eine gute Acrylstaubabdeckung ist eine Idee. Wie spielt es regelmäßig; Der Pumpendruck durch die Luftlöcher im Armrohr und unter der Platte sollte die entstandene Masse beseitigen, aber nicht zum Absetzen bringen. Und wenn das nicht die beste Ausrede für regelmäßige Hörsitzungen ist, was dann?

Das Aufrufen des Arms ist einfach, sobald Sie sich an das ungedämpfte Heben / Senken gewöhnt haben. Heben Sie den Arm vorsichtig an (drehen Sie ihn zu schnell um und es fühlt sich an, als würde der Arm gleich umdrehen), positionieren Sie ihn genau dort über der Nut, wo Sie ihn haben möchten, und senken Sie ihn vorsichtig ab. Die Genauigkeit des Cueing-Prozesses ist immer genau richtig, da der Arm an Ort und Stelle bleibt. "Na und?", Höre ich die schwenkbaren Leute schreien, "das machen alle!" Aber wenn Sie das Sindre zum ersten Mal probieren, entdecken Sie schnell, wie viel Spielraum wir in der Realität haben. Dies ist punktgenaue Präzision. Bei Verwendung einer Transfiguration Axia-Kassette war der Klang ganz einfach umwerfend. Atemberaubend mehr für das, was es nicht getan hat als für das, was es getan hat. Was es (natürlich) nicht tat, war die Art von Verzerrungen am Ende der Seitenverfolgungsfehler, die man manchmal bei Schwenklagern hört. Diese manifestieren sich nicht unbedingt als offensichtliche Verzerrung, sondern ähneln eher einem nicht ganz ausgeglichenen Transformator bei Niederspannungsbeleuchtung. So etwas merkt man erst, wenn es weggenommen wird. Es klingt einfach besser. Es ist eine Texturierung und Überlagerung von Instrumenten - unverstärkt, verstärkt oder sogar in einer Pfanne - und ein zentriertes Bild, das kontrolliert, solide und direkt vor Ihnen sitzt.

Ich ging einen älteren Durchgang durch meine Plattensammlung und spielte Alben wie Ragged Glory von Neil Young und Crazy Horse. Dieses ironische Stück Proto-Grunge (ein Jahr vor Nevermind veröffentlicht) greift einige von Youngs Werken aus den 1960er und 1970er Jahren mit einer fantastischen Klagegitarre von Frank 'Poncho' Sampedro auf. Ich habe das vor einigen Jahren weggelegt, weil das Album leicht chaotisch klingen kann; roh und lustig, aber kreischend. Das Sindre zeigt, dass dies mehr mit Tracking als mit Aufnahme oder Mastering zu tun hat. Diesmal war es roh, es hat Spaß gemacht und es klang wie eine Band in einem Studio. Es hat die Fähigkeit, dem Hörer zu ermöglichen, sich auf einzelne Musiker bei der Arbeit zu konzentrieren, aber niemals Ihre Aufmerksamkeit von der gesamten Veranstaltung abzulenken. Es folgte Track für Track, von Cool Jazz über Acid Jazz über Acid Rock bis hin zu Classic Rock und Klassik. Wie ist das für eine Montage?

Es war auch gut darin, den Unterschied zwischen der Aufnahmequalität zu erkennen. Spielen Sie eine Seite von jeder der zwei zufälligen LPs ab, und der Unterschied zwischen Grundrauschen, allgemeinem Ton und Dynamikbereich der beiden Aufnahmen sollte wie hier deutlich zu hören sein. Dies ist nicht immer der Fall, selbst bei einigen Decks, die das Lösegeld eines Königs kosten. Es ist nicht schwer für schlechte Aufnahmen, aber eine billige spanische Kopie von Dylans Blood On The Tracks, die ich gespielt habe, zeigte allzu leicht ihre Grenzen. Trotzdem sollte dieser besonders undynamische Druck des Albums so klingen.

Mein Hauptanliegen bei parallelen Trackern - abgesehen von der ganzen Sache, die moderne Designs wie dieses, das Cartridgeman- und das Kuzma-Design geknackt haben - ist das Fehlen eines Boogie-Faktors. Es ist lange her, dass ich ein Flat Earther war, aber ich erinnere mich immer noch daran, von Zeit zu Zeit nach der illusorischen "Melodie" zu suchen. In dieser Einstellung habe ich einen gut temperierten Amadeus mit der regulären Dynavector-Patrone als kurzen Riddim-Vergleich verwendet. Und benutzte Ivan 'Boogaloo' Joe Jones 1975 den seltenen Groove 'Sweetback' aus dem Album Luv 'n' Haight / Ubiquity Bag Of Goodies, um die Melodien abzulegen. Und ja ... die Flat Earthers haben einen Punkt - der Sound von Well-Tempered war nur der Schatten funky und der Beat offensichtlicher und noch einfacher zu folgen. Beide waren mehr als unterhaltsam und leicht zu leben, aber wo der W-T einen strafferen Bass und eine rhythmischere Kontrolle hatte, klang der Bergmann offener, dynamischer und weniger überlastet. Dies war eine beeindruckende Bestätigung dessen, was der Sindre richtig macht, denn „überlastet“ würde ich unter normalen Bedingungen nicht mit dem W-T verbinden.

Die Sache mit luftgelagerten Armen - und besonders mit luftgelagerten Decks - ist normalerweise ein frustrierender Blick auf das Beste, was Vinyl kann. Frustrierend, weil Sie für jede gespielte Platte doppelt so viel Zeit damit verbringen, an dem Ding zu basteln, damit es wieder abgespielt wird. Nicht so der Bergmann. Es spielte einfach weiter. Keine Aufregung, keine Mühe, keine Panik. Und keine Verzerrung. Wie cool ist das?

TECHNISCHE DATEN & PREISE

Plattenspieler: Luftunterstützte Platte, zentriert von einer Stahlspindel / einem gehärteten Polymerlager mit geringer Reibung

Motortyp: DC. Riemengetrieben

Sockel: Massive Faserplatte

Platte: Acryl, 4 kg.

Unterplatte: Aluminium, 3,2 kg.

Abmessungen (BxHxT): 50x21x47,5 cm

Gesamtgewicht: 23 kg

Tonarm: Linearer Luftdruck-Tonarm. Harte Aluminiumlegierung / Kohlenstoff

Effektive Masse: 10 g

Geschwindigkeitsbox: Separat, 33 & 45 U / min

Luftversorgung: Geräuschloser, sauberer, trockener und gleichmäßiger Luftstrom

Abmessungen (BxHxT): 21x41,5x22cm

Gewicht: 8,4 kg

Preis: £ 16.000

UPC:

Bergmann Audio Sindre

Durum:

Kullanılmış

Ağırlık:

11.00 KG

Minimum Satın Alma:

1 ünite

Maksimum Satın Alma:

1 ünite

Nakliye:

Ödeme sırasında hesaplanır

Orijinal ambalajıyla iyi, mükemmel durumda çalışıyor. Kartuş dahil değildir.

Bergmann Audio Sindre döner tabla Hava taşıyan kollar nadirdir, hava taşıyan döner tablalar çok nadirdir. Kombinasyon, özellikle tek bir şirketten, neredeyse tarihe gönderildi. Dolayısıyla, Bergmann'ın Sindre çifti, bir süredir İngiltere'yi vuran en önemli yeni destelerden biri. Çekiç çuvalı kadar çirkin görünseydi önemli olurdu, ama cidden zarif olması onu üst düzey sahneye hayati bir katkı yapıyor.

Sindre, üç kutulu eksiksiz bir pakettir; güverte ve kol, hız kontrol cihazı ve pompa kutusu. Üçü de kol, ayaklar ve logo için zıt düz gümüş ile mat siyah renkte kaplanmıştır. Akrilik tabak da iyi uyum sağlar. Net sonuç rafine ve sofistike ancak gösterişli bir para çığlığı yaratan bir şey değil. Görünüşe göre bugünlerde duyulan her şeyde olduğu gibi, Sindre adı İskandinav - Sindri Odin ve Thor'un metal işleme cücesiydi (ve kafa karıştırıcı bir şekilde, bu aynı zamanda Ragnarök'ten sonra ölü savaşçıların yaşadığı ad; Hataların cüce için rahatsız edici olduğundan şüpheleniyorum) - ama İskandinav topraklarından çok sayıda iyi hi-fi geldiği ve Johnnie Bergmann'ın Danimarkalı olduğu düşünüldüğünde, mitolojik isimlendirme affedilir.

Sindre’nin kaygan görünümü ve yavan açıklaması, döner tablanın hava taşıyan herhangi bir şey için en büyük satış noktalarından birini gizler - rahatsız edici derecede sessiz hava pompası. Sesteki hava yatakları boya püskürtücülerden, basınçlı yıkayıcılardan, ara sıra böbrek diyaliz makinelerinden veya akvaryum havalandırıcılarından gelen pompaları kullanma eğilimindedir, ancak hepsinin ortak bir yanı vardır ... Pompa motorunun gürültüsü, çıkıntıları, aşaması. Kaçınılmaz olarak, bu pompa gürültüsü, pompanın başka bir odaya taşınmasını garanti edecek kadar yüksektir. Bergmann ile değil, çünkü bu pompa muhafazası neredeyse tüm gürültüyü keser. Kulağınızı pompa yuvasına koyabilirseniz ve sesi, ton kollarını boşaltan havanın tıslamasıyla boğulursa (kendisi neredeyse hiç yüksek bir tıslama, en sessiz odalarda neredeyse duyulamayacak türden bir şey). Bu inanılmazdan biraz eksik. Tabak kalın, 4 kg'lık yarı opak akrilik bir levhadır. Bu - ve alüminyum alt şasi - havada yüzüyor. Bu, iki alüminyum plaka arasına ince bir hava yastığı getirerek çalışır, milin kendisi ise titreşim sönümleyici mühendislik plastik muhafazasında bulunur. Temelde, tabağa bir plak yerleştirilene ve kelepçe tabağı, alt şasiyi ve kaydı birbirine vidalayarak eksiksiz bir ünite oluşturana kadar "yumuşak" oturacak şekilde tasarlanmıştır. Tabağı DC motora bağlayan kayış, birkaç eli olan ve sirkte eğitilmiş bir göz bağı bıçağı fırlatıcı olarak deneyime sahip birini gerektirse de montaj göründüğünden daha kolaydır. Üçüncü numara kutusu - hız kutusu - hız kontrolünü tam olarak doğru bir şekilde sağlamak için iki küçük öne monte gömme trim potuyla birlikte gelir. DC motorların olağan planı, plak oyuncusunun motorun yatmasına izin vermek için sürekli oynayarak üç gün geçirmesine izin vermektir.

Paralel izleme kolu, Cartridgeman's Conductor ile tam olarak aynı şekilde çalışır; üst kısmı boyunca hava delikleri bulunan içi boş bir tüp, ton kolu kovanının serbestçe hareket etmesini sağlar (bir hava hokeyi masa üstü düşünün, ancak hokey diski geriye gitmeye zorlanmış ve ileri). Ancak Conductor'ın görünüşü açısından ilginç bir şekilde İngilizlerin En İyisi olduğu yerlerde, Sindre kolu zarif ve minimalisttir. Örneğin, Sindre'nin tonearm kaldırma / indirme kolu, kol tabanına yerleştirilmiş tırtıklı bir topuzdur, kolun yan tarafına cıvatalanmış bir şey değildir (aslında, İletken sonuçta daha iyi çalışır, çünkü bu kaldırma / indirme düzeni sönümlenir ... Bergmann parçası görünüyor). Herhangi bir paralel izleyici gibi, hassas görünüyor - ince karbon fiber kol tüpü ve kıl kadar ince kol telleri, onu KOBİ karşıtı bir şey haline getiriyor (küçük bir köyü yağmacı haydutlardan koruyabilir ve bir POW'dan kurtulabilirsiniz. bir SME V ile kamp yapın ve daha sonra plak çalmaya devam edin) - ancak müziğinizi bir balta ile başlatmazsanız, Sindre kolu iş için yeterince sağlamdır. Güverte, kaidenin arkasındaki WBT fono soketleri seti ile bu çıkış kablolarını sonlandırdığı için fono kabloları da seçebiliyorsunuz.

Sindre ile ilgili şaşırtıcı olan şey, aslında bir bulut üzerinde duran ürünler için nadir görülen "tak ve unut" olmasıdır. Tamam, sigara içen evcil hayvanlarınız varsa, plaklarınızın üzerine tütsü yakarsınız ve oynamadan önce ellerinize kaz yağı, motor yağı ve talaş sürmek gibi bir alışkanlığınız varsa, hava delikleri periyodik olarak saklanacaktır. Pompa kutusunun değiştirilebilecek kendi filtresi vardır, ancak iyi bir akrilik toz kapağına yatırım yapmak bir fikirdir. Düzenli olarak oynadığı gibi; Kol borusundaki ve tabağın altındaki hava deliklerinden basınç pompalayın, çıkan kalıntıları temizlemelidir, ancak yerleşmeye bırakmayın. Ve bu, düzenli dinleme seansları yapmak için en iyi mazeret değilse nedir?

Sönümsüz kaldırma / indirme işlemine alıştıktan sonra kolu yukarı kaldırmak kolaydır. Kolu nazikçe kaldırın (çok hızlı bir bükülme yapın ve kol geri takla atacakmış gibi hissedin), oluğun üzerinde tam istediğiniz yere konumlandırın, yavaşça indirin. İşaretleme işleminin doğruluğu her zaman açıktır, çünkü kol yerinde kalır. "Öyleyse?" Muylu yatak halkının "hepsi bunu yapıyor!" Bu, bir Transfiguration Axia kartuşuyla kullanıldığında, ses oldukça basit, çarpıcıydı. Yaptığı şeyden çok yapmadığı şey için çarpıcı. Yapmadığı şey (elbette), bazen döner yataklarda duyduğunuz yan izleme hatası bozulmalarının sonu gibiydi; bunlar ille de aşikar bir bozulma olarak tezahür etmez, ancak daha düşük voltajlı aydınlatmada oldukça dengeli olmayan bir transformatöre benzer. Alınana kadar fark etmeyeceğiniz türden bir şeydir. Kulağa daha doğru geliyor. Enstrümanların güçlendirilmemiş, güçlendirilmiş ve hatta pan-potlu bir doku ve katmanlaması ve kontrollü, sağlam ve tam önünüzde oturan bir merkez görüntüdür.

Neil Young ve Crazy Horse'dan Ragged Glory gibi albümler çaldım, plak koleksiyonumda daha eski bir geçiş yaptım. Bu alaycı proto-grunge dilimi (Nevermind'den bir yıl önce piyasaya sürüldü), Young'ın 1960'lar ve 1970'lerden bazı çalışmalarını Frank "Poncho" Sampedro'nun bazı fantastik feryat gitarlarıyla yeniden ziyaret ediyor. Bunu birkaç yıl önce kaldırdım çünkü albüm kulağa kolayca dağınık gelebilir; çiğ ve eğlenceli ama gıcırtılı. Sindre, bunun kayıt veya mastering yapmaktan çok izleme ile ilgili olduğunu gösteriyor. Bu sefer işlenmemişti, eğlenceliydi ve bir stüdyodaki bir grup gibiydi. Dinleyicinin işyerinde bireysel müzisyenlere odaklanmasına izin verme yeteneğine sahiptir, ancak hiçbir zaman dikkatinizi tüm olaydan ayırmaz. Bunu, cool cazdan asitli caza, asit rock'tan klasik rock'a ve klasiğe kadar parçalarla takip etti… bu bir montaj için nasıl?

Kayıt kalitesi arasındaki farkı ayırt etmede de iyiydi. Herhangi iki rastgele LP'nin her birinden bir tarafı çalın ve iki kaydın gürültü tabanı, genel tonu ve dinamik aralığındaki fark, burada olduğu gibi duyulabilir olmalıdır. Kralın fidyesine mal olan bazı destelerde bile durum her zaman böyle değildir. Kötü kayıtlar için zor değil, ama çaldığım Dylan'ın Blood On The Tracks'in ucuz bir İspanyolca kopyası, sınırlarını çok kolay bir şekilde gösterdi. Bununla birlikte, albümün bu özellikle dinamik olmayan baskısı böyle bir ses çıkarmalı.

Paralel izleyicilerle ilgili asıl endişem - bunun gibi modern tasarımların, Cartridgeman ve Kuzma tasarımlarının kırdığı parçalanma olayı bir yana - boogie faktörünün olmamasıdır. Flat Earther olduğumdan beri uzun zaman geçti, ama yine de zaman zaman aldatıcı "melodiyi" kontrol etmeyi hatırlıyorum. Bu ayarda, kısa bir riddim karşılaştırması olarak regülasyon Dynavector kartuşlu bir Well-Tempered Amadeus kullandım. Ve melodileri düzenlemek için Luv ‘n’ Haight / Ubiquity Bag Of Goodies albümünden Ivan ‘Boogaloo’ Joe Jones 1975 nadir groove ‘Sweetback’i kullandı. Ve evet… Flat Earthers bir noktaya geldi - Well-Tempered'den gelen ses sadece o gölge daha korkaktı ve ritim daha açık ve takip etmesi daha kolaydı. Her ikisi de eğlenceden daha fazlasıydı ve birlikte yaşanması kolaydı, ancak W-T'nin daha sıkı bir basa ve daha ritmik kontrole sahip olduğu yerlerde, Bergmann sesi daha açık, dinamik ve daha az tıkalıydı. Bu, Sindre'nin neyi doğru yaptığının etkileyici bir onayıydı, çünkü "sıkışık", herhangi bir normal ortamda W-T ile bağlayacağım bir şey değil.

Hava taşıyan kollarla ilgili olan şey - ve özellikle hava taşıyan güvertelerde - genellikle vinilin yapabileceği en iyi şeylere sinir bozucu bir bakış açısıdır. Sinir bozucu çünkü çalınan her kayıt için, onu tekrar oynatmak için iki kat daha fazla zaman harcıyorsunuz. Öyle değil Bergmann. Oynamaya devam etti. Yaygara yok, zahmet yok, panik yok. Ve bozulma yok. Ne kadar serin?

ÖZELLİKLER VE FİYATLANDIRMA

Döner tabla: Çelik bir mil / sertleştirilmiş düşük sürtünmeli polimer yatak ile ortalanmış hava destekli tabla

Motor tipi: DC. Sürücü kemeri

Süpürgelik: Katı lif levha

Tabak: Akrilik, 4 kg.

Alt Tabak: Alüminyum, 3,2 kg.

Boyutlar (GxYxD): 50x21x47.5cm

Toplam ağırlık: 23 kg

Tonearm: Doğrusal izleme hava yatağı tonearm. Sert alüminyum alaşım / karbon

Etkili kütle: 10g

Hız kutusu: Ayrı, 33 ve 45 rpm

Hava beslemesi: Sessiz, temiz, kuru ve pürüzsüz hava akışı

Boyutlar (GxYxD): 21x41.5x22cm

Ağırlık: 8,4 kg

Fiyat: £ 16,000