UPC:

Van Den Hul Crimson Stradivarius

Condition:

Used

Weight:

0.50 KGS

Minimum Purchase:

1 unit

Maximum Purchase:

1 unit

Shipping:

Calculated at Checkout

150 hours use, then pranged tip, now retipped and 0hours since so as new cartridge superb

Here is an indendent Paul Rigby review

The chassis is made from Koa wood, coated with a special ‘Stradivarius formula’ lacquer. Three coats are added which then takes two months to properly harden. So that’s six months work before the actual cartridge is even built!

“The specific advantage,” explained van den Hul, “is that the harder outer coating destroys the standing waves inside the softer body.” 

Specific details? The Crimson Strad looks at a tracking force between 1.35g and 1.5g with minor anti-skate of 0.4-0.6g and an arm mass between 10-16g with a 50 hour running in time.

I asked Aalt Jouk van den Hul about those low tracking/anti-skate figures, “It is a matter of design quality to save the finest groove modulation, that the tracking force is just 1.5g,” he said “And with a low tracking force, also the anti-skating force setting is low. I prefer to move in the direction of just 1.0g tracking force instead of the more common 2.0g. Matter of design technology.” Also, he added, “When these adjustment figures are adjusted to higher levels, the spacious replay quality will drop. Also fine detail is missing.”

In addition to the screw holes on the sides of the chassis, to fit the cartridge to the headshell of your typical tonearm, there is a rear-mounted hole, centrally drilled too, at the rear of the chassis, “The rear hole is made for Linn tone-arm owners,” said van den Hul, “with the special configuration to allow Ittok owners the chance to use other cartridges than just those selected by Linn themselves.”

 So how much does the cartridge hurt then? I played Camel’s Moondmadness to get a first impression of the Crimson Strad. How to encapsulate it? Well, for most cartridges, it’s a bit like standing at the doorway of a room and saying to yourself, “Hey this sounds good. I like this.” The Crimson Strad sounds like you’ve then entered into the room and lots more information is suddenly hitting your ears. 

So what’s the big selling point of this cartridge? Why should you yearn for one? Big bass? Shimmering cymbals? Tonal accuracy on the acoustic guitar? Well no.  Actually, yes but the headlines are not what this cart is all about. 

The reason you want this cartridge has nothing to do with major selling points. Its all about the little things. And boy, there’s so many of them. The list is a long one, let me tell you.

What really got me with the Crimson Strad were ‘moments’. Lots and lots of ‘moments’. These appeared especially during very familiar pieces of music where the Strad initiated changes, highlighted differences or exposed something new. This effect was not a shouty, look-at-me, thing. It was a very easy, almost matter of fact series of events. Yet, the effect was almost stronger because of that. It was almost like being ambushed by quality. 

So a familiar track would start and you’d think, “Well, ok, right. Not bad.” And then, almost like it was wheeled silently into view there would be, “Whoa, hang on where did that come from?” As a familiar instrument suddenly did something different. Sounding more mature, more detailed, tonally more exciting. Then back we’d go again into the pleasantly familiar. And then, here we go again, another quite amazing nugget would pass by, “It never sounded like that before, I never realised it was doing all of that – some yes – but not all of that.” And so on. 

To give you one minor specific example? During a verse sequence, the lead singer was doing his thing and the drummer was gently tapping away and then he hit a cymbal, with no great force, but the reverb held and carried. For a long time. It stuck there shimmering. It had never done that before. As it was about to fade and go, the drummer tapped it again. Back came the shimmer like a sonic ghost. And this happened four or five times. In the past, if I had even noticed it at all, when the cymbal was hit, it gave a nice brassy response but it never ‘held’ in this way. 

This was not a major part of the song, it wasn’t even a stand-out event. It lay at the base of the soundstage. Yet it was quite amazing to hear and it epitomised what the Crimson Strad could do. This sort of thing kept on happening all over the song. This building on ‘moments’ became quite over-whelming after a while. I began to sit further on the edge of my seat, waiting for the next one. 

I say that because, when you initially hear the Crimson Snever understood just how tightly strung a guitar is until I heard Andy Latimer on Chord Change actually pushing the strings of his electric guitar down during his solo. Sounds totally bizarre to me (and probably you) but I could hear string resistance. I think that’s the first time in my journalist career that I’ve ever noted that one before! I’ve also never heard a piano – and one that was a mere secondary rhythm instrument too – sound so focused, crisp and focused as the Strad allowed it to be. The piano on the track, Lunar Sea, was one of many busy events across the broad soundstage, yet the ear not only easily isolated the sound but was also entranced by the natural and tonal brilliance of the thing.  

I then turned to People, sung by Earl Coleman with Billy Taylor’s orchestra on the original Love Songs album from Atlantic (1968). In the past, I’ve experienced an effect where some instruments sounded like they were Velcroed to each other in a rather crowded and bustled manner. The Strad pulled them apart, allowing the ear to hear each effect. As such I could now hear new instruments within the busy orchestra. More than that was the ‘ease’. That is, how much detail was on offer without any apparent effort. No frequency emphasis here. No tricks. No sonic cheating. The Strad offered a sort of Buxton Spring Water effect on sound. Just natural minerals and nothing added. trad, you might be slightly confused and wonder where the cash has been spent. But just listen. 

 The tonally accurate cymbals, the crisper percussive effects, the textured vocals…none of this detail was at all boastful. None of it waved at me and demanded to be noticed. If I had had other things on my mind and didn’t bother to actually listen then I might have wondered why this cartridge was worth £4k. That is, unlike a cheap AV surround system, that hits you over the head with over-emphasised rumbling bass and explosive plastic mids, the Crimson Strad was so natural in its realism to be positively unassuming. The more I listened, in effect, the more I heard. Basically, if you want to hear more, then this cartridge is here for you. But it won’t bother you until then. Yet, the further I was then dragged into the music, the more I enjoyed myself. The fact became a sort of drug because the ear then wanted more and more.

CONCLUSION

I can safely say that VDH has fully exploited its natural talents and build budget here to such an extent that I can easily exclaim this cartridge to offer value for money. I know, sounds odd but you really have to live with one for a bit to know what I’m babbling on about here. Especially compared to some products I’ve heard. With the Crimson Strad, you never feel, to paraphrase Johnny Rotten, that you’re ‘being cheated’. Instead, you sit and listen and, as the time drifts by, you learn more and more about your music collection. There is so many of those ‘moments’ I mentioned above going on, in fact, that each LP really needs half a dozen plays to pick everything up. 

UPC:

Van Den Hul Purpurroter Stradivarius

Bedingung:

Benutzt

Gewicht:

0,50 kg

Mindestabnahme:

1 Einheit

Maximaler Kauf:

1 Einheit

Versand:

An der Kasse berechnet

150 Stunden Gebrauch, dann gezackte Spitze, jetzt zurückgezogen und 0 Stunden seitdem, so wie neue Patrone hervorragend

Hier ist eine unabhängige Rezension von Paul Rigby

Das Chassis besteht aus Koa-Holz und ist mit einem speziellen Stradivarius-Formel-Lack beschichtet. Es werden drei Schichten hinzugefügt, die dann zwei Monate brauchen, um richtig auszuhärten. Das sind also sechs Monate Arbeit, bevor die eigentliche Patrone überhaupt gebaut wird!

"Der besondere Vorteil", erklärte van den Hul, "besteht darin, dass die härtere Außenbeschichtung die stehenden Wellen im weicheren Körper zerstört."

Spezifische Details? Der Crimson Strad hat eine Tracking-Kraft zwischen 1,35 g und 1,5 g mit einem geringen Anti-Skate-Wert von 0,4 bis 0,6 g und eine Armmasse zwischen 10 und 16 g und einer Laufzeit von 50 Stunden.

Ich fragte Aalt Jouk van den Hul nach diesen niedrigen Tracking- / Anti-Skate-Figuren: „Es ist eine Frage der Designqualität, um die feinste Groove-Modulation zu sparen, dass die Tracking-Kraft nur 1,5 g beträgt“, sagte er Kraft, auch die Anti-Skating-Krafteinstellung ist niedrig. Ich ziehe es vor, mich in Richtung einer Spurkraft von nur 1,0 g zu bewegen, anstatt der üblicheren 2,0 g. Frage der Designtechnologie. “ Außerdem fügte er hinzu: „Wenn diese Anpassungswerte auf höhere Werte eingestellt werden, sinkt die Qualität der geräumigen Wiedergabe. Auch feine Details fehlen. “

Zusätzlich zu den Schraubenlöchern an den Seiten des Gehäuses befindet sich an der Rückseite des Gehäuses ein mittig gebohrtes Loch, das ebenfalls mittig gebohrt ist, um die Patrone an der Kopfschale Ihres typischen Tonarms anzubringen. „Das hintere Loch ist hergestellt Für Besitzer von Linn-Tonarmen ", sagte van den Hul," mit der speziellen Konfiguration, die es Ittok-Besitzern ermöglicht, andere Patronen als nur die von Linn selbst ausgewählten zu verwenden. "

 Wie sehr tut die Patrone dann weh? Ich habe Camels Moondmadness gespielt, um einen ersten Eindruck vom Crimson Strad zu bekommen. Wie kapselt man es ein? Nun, für die meisten Patronen ist es ein bisschen so, als würde man an der Tür eines Raumes stehen und sich sagen: "Hey, das hört sich gut an. Ich mag das." Der Crimson Strad klingt so, als wären Sie dann in den Raum eingetreten und viele weitere Informationen treffen plötzlich Ihre Ohren.

Was ist das große Verkaufsargument dieser Patrone? Warum sollten Sie sich nach einem sehnen? Big Bass? Schimmernde Becken? Klanggenauigkeit auf der Akustikgitarre? Nun nein. Eigentlich ja, aber die Schlagzeilen sind nicht das, worum es in diesem Wagen geht.

Der Grund, warum Sie diese Patrone möchten, hat nichts mit wichtigen Verkaufsargumenten zu tun. Es geht nur um die kleinen Dinge. Und Junge, es gibt so viele von ihnen. Die Liste ist lang, lassen Sie mich Ihnen sagen.

Was mich mit dem Crimson Strad wirklich gereizt hat, waren "Momente". Viele, viele Momente. Diese tauchten besonders bei sehr bekannten Musikstücken auf, bei denen der Strad Veränderungen initiierte, Unterschiede hervorhob oder etwas Neues enthüllte. Dieser Effekt war keine schreiende Sache, die mich ansah. Es war eine sehr einfache, fast sachliche Reihe von Ereignissen. Der Effekt war jedoch dadurch fast stärker. Es war fast so, als würde man von Qualität überfallen.

Ein vertrauter Track würde also beginnen und Sie würden denken: "Nun, ok, richtig. Nicht schlecht." Und dann, fast so, als wäre es lautlos in Sichtweite geraten, würde es sein: "Whoa, warte, woher kommt das?" Als bekanntes Instrument tat man plötzlich etwas anderes. Klingt reifer, detaillierter und klanglich aufregender. Dann würden wir wieder in das angenehm Vertraute gehen. Und dann, hier geht es wieder los, würde ein weiteres erstaunliches Nugget vorbeigehen: "Es klang noch nie so, ich habe nie bemerkt, dass es all das tut - einige ja - aber nicht alles." Und so weiter.

Um Ihnen ein kleines konkretes Beispiel zu geben? Während einer Verssequenz machte der Leadsänger sein Ding und der Schlagzeuger klopfte sanft weg und dann schlug er ohne große Kraft auf ein Becken, aber der Hall hielt und trug. Für eine lange Zeit. Es klebte schimmernd da. Das hatte es noch nie getan. Als es verblassen und gehen wollte, tippte der Schlagzeuger erneut darauf. Zurück kam der Schimmer wie ein Schallgeist. Und das geschah vier oder fünf Mal. Wenn ich es in der Vergangenheit überhaupt bemerkt hätte, als das Becken getroffen wurde, gab es eine nette messingartige Antwort, aber es wurde nie auf diese Weise „gehalten“.

Dies war kein wesentlicher Teil des Songs, es war nicht einmal ein herausragendes Ereignis. Es lag am Fuß der Klangbühne. Trotzdem war es erstaunlich zu hören und es verkörperte, was der Crimson Strad tun konnte. So etwas passierte immer wieder im ganzen Song. Dieses Bauen auf "Momenten" wurde nach einer Weile ziemlich überwältigend. Ich setzte mich weiter auf die Kante meines Sitzes und wartete auf den nächsten.

Ich sage das, weil, als Sie anfänglich hörten, wie Crimson Snever verstand, wie angespannt eine Gitarre ist, bis ich hörte, wie Andy Latimer bei Chord Change die Saiten seiner E-Gitarre während seines Solos tatsächlich nach unten drückte. Klingt für mich (und wahrscheinlich für Sie) total bizarr, aber ich konnte Saitenwiderstand hören. Ich denke, das ist das erste Mal in meiner Karriere als Journalist, dass ich das jemals zuvor bemerkt habe! Ich habe auch noch nie ein Klavier gehört - und eines, das auch nur ein sekundäres Rhythmusinstrument war -, das so konzentriert, knackig und konzentriert klang, wie es der Strad zuließ. Das Klavier auf der Strecke, Lunar Sea, war eines von vielen geschäftigen Ereignissen auf der breiten Klangbühne, doch das Ohr isolierte den Klang nicht nur leicht, sondern war auch von der natürlichen und klanglichen Brillanz des Dings fasziniert.

Ich wandte mich dann People zu, gesungen von Earl Coleman mit Billy Taylors Orchester auf dem Original-Album Love Songs von Atlantic (1968). In der Vergangenheit habe ich einen Effekt erlebt, bei dem einige Instrumente so klangen, als wären sie ziemlich überfüllt und geschäftig miteinander verbunden. Der Strad zog sie auseinander und ließ das Ohr jeden Effekt hören. Als solches konnte ich jetzt neue Instrumente im geschäftigen Orchester hören. Mehr als das war die "Leichtigkeit". Das heißt, wie viele Details ohne offensichtlichen Aufwand angeboten wurden. Keine Frequenzbetonung hier. Keine Tricks. Kein akustisches Betrügen. Der Strad bot eine Art Buxton Spring Water-Effekt auf den Klang. Nur natürliche Mineralien und nichts hinzugefügt. Trad, Sie könnten etwas verwirrt sein und sich fragen, wo das Geld ausgegeben wurde. Aber hör einfach zu.

 Die klanggenauen Becken, die schärferen Percussive-Effekte, die strukturierten Vocals ... keines dieser Details war überhaupt prahlerisch. Nichts davon winkte mir zu und verlangte, bemerkt zu werden. Wenn ich andere Dinge im Kopf gehabt hätte und nicht wirklich zugehört hätte, hätte ich mich vielleicht gefragt, warum diese Patrone 4.000 Pfund wert war. Das heißt, im Gegensatz zu einem billigen AV-Surround-System, das Sie mit überbetontem Rumpeln und explosiven Plastikmitten über den Kopf schlägt, war der Crimson Strad in seinem Realismus so natürlich, dass er absolut unscheinbar war. Je mehr ich tatsächlich zuhörte, desto mehr hörte ich. Wenn Sie mehr hören möchten, ist diese Patrone im Grunde genommen für Sie da. Aber es wird dich bis dahin nicht stören. Doch je weiter ich dann in die Musik hineingezogen wurde, desto mehr amüsierte ich mich. Die Tatsache wurde zu einer Art Droge, weil das Ohr dann immer mehr wollte.

FAZIT

Ich kann mit Sicherheit sagen, dass VDH seine natürlichen Talente voll ausgeschöpft und das Budget hier so weit aufgebaut hat, dass ich diese Patrone leicht ausrufen kann, um ein gutes Preis-Leistungs-Verhältnis zu bieten. Ich weiß, hört sich seltsam an, aber man muss wirklich ein bisschen mit einem leben, um zu wissen, worüber ich hier plappere. Besonders im Vergleich zu einigen Produkten, die ich gehört habe. Mit dem Crimson Strad haben Sie, um Johnny Rotten zu umschreiben, nie das Gefühl, betrogen zu werden. Stattdessen sitzen Sie und hören zu und lernen im Laufe der Zeit immer mehr über Ihre Musiksammlung. Es gibt so viele dieser oben erwähnten „Momente“, dass jede LP wirklich ein halbes Dutzend Stücke braucht, um alles aufzunehmen.

UPC:

Van Den Hul Kızıl Stradivarius

Durum:

Kullanılmış

Ağırlık:

0,50 kg

Minimum Satın Alma:

1 ünite

Maksimum Satın Alma:

1 ünite

Nakliye:

Ödeme sırasında hesaplanır

150 saat kullanım, sonra önceden değiştirilmiş uç, şimdi yeniden takılmış ve yeni kartuş mükemmel olduğu için 0 saat

İşte bağımsız bir Paul Rigby incelemesi

Şasi, özel bir "Stradivarius formülü" verniği ile kaplanmış Koa ağacından yapılmıştır. Üç kat eklenir ve daha sonra uygun şekilde sertleşmesi iki ay sürer. Bu, gerçek kartuşun üretilmesinden önce altı ay demektir!

Van den Hul, "Spesifik avantaj, daha sert dış kaplamanın daha yumuşak gövdenin içindeki duran dalgaları yok etmesidir."

Özel ayrıntılar? Crimson Strad, 0,4-0,6 g'lık küçük kayma önleyici ile 1,35 g ile 1,5 g arasında bir izleme kuvvetine ve 50 saatlik bir çalışma süresiyle 10-16 g arasında bir kol kütlesine bakar.

Aalt Jouk van den Hul'a bu düşük izleme / patinaj önleme rakamlarını sordum, "En iyi kanal modülasyonunu kaydetmek tasarım kalitesi meselesidir, izleme kuvveti sadece 1,5 g," dedi "Ve düşük bir izleme ile kuvvet, ayrıca patinaj önleyici kuvvet ayarı düşüktür. Daha yaygın olan 2.0g yerine sadece 1.0g izleme kuvveti yönünde hareket etmeyi tercih ediyorum. Tasarım teknolojisi meselesi. " Ayrıca, "Bu ayarlama rakamları daha yüksek seviyelere ayarlandığında, geniş yeniden oynatma kalitesi düşecektir. Ayrıca ince detaylar eksik. "

Kartuşu tipik kolunuzun başlığına takmak için kasanın yan taraflarındaki vida deliklerine ek olarak, şasinin arkasında da merkezi olarak delinmiş arkaya monte bir delik vardır, "Arka delik açılmıştır. Linn ton kolu sahipleri için ”dedi van den Hul," Ittok sahiplerine sadece Linn tarafından seçilen kartuşlar dışındaki kartuşları kullanma şansı sağlayan özel konfigürasyon ile. "

 Peki kartuş ne kadar acıyor? Crimson Strad hakkında bir ilk izlenim edinmek için Camel'in Moondmadness'ını oynadım. Nasıl kapsüllenir? Çoğu kartuş için bu biraz bir odanın kapısında durup kendi kendine şöyle demeye benzer: "Hey, bu kulağa hoş geliyor. Bunu severim." Crimson Strad, daha sonra odaya girmişsiniz gibi ses çıkarır ve aniden çok daha fazla bilgi kulaklarınıza çarpmaya başlar.

Peki bu kartuşun en büyük satış noktası nedir? Neden birini özlemelisin? Büyük bas? Parıldayan ziller? Akustik gitarda ton doğruluğu? Peki hayır. Aslında, evet ama başlıklar bu arabanın konusu değil.

Bu kartuşu istemenizin büyük satış noktaları ile hiçbir ilgisi yoktur. Her şey küçük şeylerle ilgili. Ve oğlum, o kadar çok var ki. Liste uzun, size söyleyeyim.

Crimson Strad ile beni gerçekten etkileyen şey 'anlardı'. Pek çok "an". Bunlar özellikle Strad'in değişiklikleri başlattığı, farklılıkları vurguladığı veya yeni bir şeyi açığa çıkardığı çok tanıdık müzik parçaları sırasında ortaya çıktı. Bu etki bağırma, bana bakma gibi bir şey değildi. Çok kolay, neredeyse gerçek bir olaylar dizisiydi. Yine de etki bundan dolayı neredeyse daha güçlüydü. Neredeyse kalite tarafından pusuya düşürülmek gibiydi.

Böylece tanıdık bir parça başlayacak ve "Peki, tamam, doğru. Fena değil." Ve sonra, sanki sessizce dönüyormuş gibi, "Vay canına, bu nereden geldi?" Tanıdık bir enstrüman aniden farklı bir şey yaptı. Daha olgun, daha ayrıntılı, ton olarak daha heyecan verici geliyor. Sonra geri döndüğümüzde, hoş bir şekilde tanıdık olana tekrar gideceğiz. Ve sonra, yine başlıyoruz, oldukça şaşırtıcı bir külçe daha geçip geçecekti, "Daha önce hiç böyle ses çıkarmadı, bunların hepsini yaptığını hiç fark etmemiştim - bazıları evet - ama hepsini değil." Ve bunun gibi.

Size küçük bir örnek vermek için? Bir şiir dizisi sırasında, baş vokal işini yapıyordu ve davulcu hafifçe vuruyordu ve sonra büyük bir güç olmadan bir zile çarptı, ancak yankı tuttu ve taşıdı. Uzun zamandır. Orada parıldıyordu. Bunu daha önce hiç yapmamıştı. Kaybolmak üzereyken, davulcu ona tekrar dokundu. Sonik bir hayalet gibi parıltı geri geldi. Ve bu dört veya beş kez oldu. Geçmişte, onu hiç fark etseydim, zil çaldığında, hoş bir sert yanıt verdi ama asla bu şekilde 'tutmadı'.

Bu şarkının önemli bir parçası değildi, göze çarpan bir olay bile değildi. Ses sahnesinin dibinde uzanıyordu. Yine de duymak oldukça şaşırtıcıydı ve Crimson Strad'in yapabileceklerini özetledi. Bu tür şeyler şarkının her yerinde olmaya devam etti. "Anlar" üzerine inşa edilen bu bina, bir süre sonra oldukça etkileyici hale geldi. Bir sonrakini bekleyerek koltuğumun kenarında biraz daha oturmaya başladım.

Bunu söylüyorum çünkü, Crimson Snever, bir gitarın ne kadar gergin olduğunu ilk duyduğunuzda, ben Chord Change'de Andy Latimer'ın solo sırasında elektro gitarının tellerini ittiğini duyana kadar anladı. Bana (ve muhtemelen sana) tamamen tuhaf geliyor ama ip direncini duyabiliyordum. Sanırım bu, gazetecilik kariyerimde bunu daha önce fark ettiğim ilk kez! Ayrıca hiç bir piyano - ve sadece ikincil bir ritim enstrümanı olan bir piyano - Strad'in izin verdiği kadar odaklanmış, net ve odaklanmış bir ses duymadım. Pistteki piyano, Lunar Sea, geniş ses sahnesindeki pek çok yoğun olaydan biriydi, ancak kulak sadece sesi kolayca izole etmekle kalmadı, aynı zamanda şeyin doğal ve tonal parlaklığından da büyüdü.

Daha sonra, Earl Coleman'ın Billy Taylor'ın orkestrasıyla birlikte Atlantic'in orijinal Love Songs albümünde (1968) söylediği People'a döndüm. Geçmişte, bazı enstrümanların oldukça kalabalık ve telaşlı bir şekilde birbirlerine cırt cırtlı gibi ses çıkardığı bir efekt yaşadım. Strad onları ayırarak kulağın her bir etkiyi duymasına izin verdi. Artık meşgul orkestra içinde yeni enstrümanlar duyabiliyordum. Bundan daha fazlası "kolaylıktı". Yani, görünürde herhangi bir çaba göstermeden ne kadar detay teklif edildi. Burada frekans vurgusu yok. Hile yok. Sonik hile yok. Strad, ses üzerinde bir tür Buxton Kaynak Suyu efekti sunuyordu. Sadece doğal mineraller ve hiçbir şey eklenmemiş. ticaret, biraz kafanız karışabilir ve paranın nereye harcandığını merak edebilirsiniz. Ama sadece dinle.

 Ton olarak doğru ziller, daha canlı perküsyon efektleri, dokulu vokaller… bu ayrıntıların hiçbiri hiç de övünmüyordu. Hiçbiri bana el sallamadı ve fark edilmeyi talep etmedi. Aklımda başka şeyler olsaydı ve gerçekten dinleme zahmetine girmediysem, bu kartuşun neden 4k sterlin değerinde olduğunu merak edebilirdim. Yani, aşırı vurgulanmış gürleyen baslar ve patlayıcı plastik orta seslerle sizi başınızın üstünden vuran ucuz bir AV surround sisteminin aksine, Crimson Strad gerçekçiliğinde olumlu bir şekilde alçakgönüllü olması çok doğaldı. Aslında dinledikçe daha çok duydum. Temel olarak, daha fazlasını duymak istiyorsanız, bu kartuş sizin için burada. Ama o zamana kadar seni rahatsız etmeyecek. Yine de, müziğin içine ne kadar sürüklenirsem, kendimi o kadar çok eğlendirdim. Gerçek bir nevi uyuşturucu haline geldi çünkü kulak giderek daha fazlasını istiyordu.

SONUÇ

VDH'nin doğal yeteneklerinden tam olarak yararlandığını ve burada bütçe oluşturduğunu rahatlıkla söyleyebilirim ki, bu kartuşu paranın karşılığını vermek için kolayca iddia edebilirim. Biliyorum, kulağa garip geliyor ama burada ne hakkında gevezelik ettiğimi öğrenmek için gerçekten biriyle biraz yaşamak zorundasın. Özellikle duyduğum bazı ürünlere kıyasla. Crimson Strad ile, Johnny Rotten'ın sözleriyle "aldatıldığınızı" asla hissetmezsiniz. Bunun yerine oturup dinlersiniz ve zaman geçtikçe müzik koleksiyonunuz hakkında daha çok şey öğrenirsiniz. Yukarıda bahsettiğim o kadar çok "an" var ki, aslında, her LP'nin her şeyi toparlamak için gerçekten yarım düzine oyuna ihtiyacı var.