Condition:

Used

Weight:

60.00 KGS

Shipping:

Calculated at Checkout

Excellent. Current model with all accessories boxes and in full working order.

Retails at 16,500 K

Measuring a reasonably tidy 18.5″ x 9″ x 18″, and weighing in at a still fairly hefty 105 pounds, the S-200, as the name implies, is a 200Wpc stereo tube amp. Based on technology found in VTL’s far pricier MB-450 and MB-185 Series III Signature monoblock power amps, from which its basic design, fully balanced circuit topology, and parts selection derives.

As VTL’s head Luke Manley explained it to me, “In thinking back on our initial design spec for the S-200, and its positioning in the VTL lineup, it was primarily to offer a stereo amplifier in the Signature range, to build on the solid foundation that the ST-150 has long laid (being a core product for VTL), and to offer balanced capability, to gain fuller advantage of the fully balanced TL-5.5 Series II preamplifier.”

As of their latest incarnations, every product in the Signature range not only features fully balanced differential circuitry and zero global negative feedback, which not only ensures each amp’s stability under a wide variety of load conditions, but, according to Manley, also brings them that extra something— call it musicality—that draws us more deeply into the listening experience.

Manley expanded on the design, adding: “Generally, with zero global negative feedback, the shorter, faster negative feedback loop offers less deleterious sonic impact, and allows the use of the Damping Factor switching, which allows adjustment of the applied negative feedback in approximately 2dB steps, lowering the output impedance in approximately ½-ohm steps. Output impedance can be set to improve control of the loudspeaker loads, and to suit the listener’s taste, with increasing loudspeaker control as the Damping Factor setting is increased, with slight loss of musical flow.

“We feel that this is a better approach than using output transformer taps, as we want to utilize the whole transformer for an efficient transfer of power without the high-frequency problems that typically result from tapping, and leaving part of the output transformer secondary unterminated.”

The transformer itself is a proprietary interleaved-and-coupled balanced unit, designed for wider bandwidth (from –0dB at below 10Hz up to –1dB at 100kHz), stability, and zero ringing.

During his visit to my house, Luke and I experimented with the S-200’s three damping factor settings: low, medium, and high. Given that the Mylar diaphragms of my Magnepan 1.7s are ultra-lightweight and unusually fast, the low setting proved to be the most musically natural, with the medium and high toggles adding levels of what I perceived as over-control and tightness to the sound that were immediately obvious and distinctly less musically satisfying. That said, although I’ve not had the chance to prove my guess, it’s not much of a leap to imagine speakers with large dynamic drivers benefitting greatly from the ability to apply a tad more negative feedback to the circuit. Which is of course why it’s an important key to this amp design’s flexibility to begin with.

Manley further explained that the other differences between the Performance Series ST-150 and the Signature S-200 is that the S-200 has separate power supplies for the input and driver stages, which he says keep the image stable even under heavy load conditions and modulation at the output stage.

Furthermore, in order to ensure a constant output tube operating point, and to stabilize the critical power supplies—even under AC and main power supply fluctuations—the S-200 employs adjustable, precision-regulated bias and screen supplies, which are designed to increase tonal stability and overall sonic integrity, most especially under complex dynamic signal conditions.

Manley and his team have also done a most welcome job of making the S-200 relatively idiot-proof for listeners—ahem, like me—who may want to enjoy the sound of vacuum tubes without having to geek-out or otherwise futz around with them.

No doubt, some traditional tube-ophiles will balk at the S-200’s auto-bias feature, which may add another layer to the circuit, and hence, some slight sonic compromise. Frankly, I can live with that (though you may not wish to). Because until the day when I have a lot more time on my hands, I prefer to listen to my gear rather than tinker with tubes or otherwise babysit the damn things.

After many hours of back-and-forth listening comparisons, I decided to (mostly) leave the S-200 in tetrode operation. But, as you see, it’s a fine thing that VTL gives listeners this option either to assess which we prefer—again, your system will certainly have its own effect on your choice—and/or which moods we may opt for.

Even though my general recommendation would be triode for chamber music and small jazz ensembles (or hard/bright recordings), for a better depth of soundstage; and tetrode for large-scale, wider-dynamic, and wider-range discs that are well recorded—we often won’t know until we sample both.

One interesting example was my well-worn copy of Milstein playing Bach’s Sonatas and Partitas for violin [DG]. Here, although I thought I would prefer triode operation, Milstein’s fiddle came across as muffled and rhythmically plodding, less immediate and immersive. Whereas in tetrode there was far more upper-end air, a keener sense of bow on strings, lilt and momentum to his playing, and a conveyance of the instrument’s whiskey-warm sound.

Beyond its outstanding sound and sonic flexibility, I’m highly taken by this amp because it does what I firmly believe is the most important thing our gear should do, which is to present music as a cohesive and engaging whole. Or, to borrow from the German—gesamtkunstwerk, a total, all-embracing work of art.

Specs & Pricing

Power output: 200Wpc into 5 ohms (tetrode); 100Wpc into 5 ohms (triode)

Number and type of inputs: One pair single-ended RCA; one pair balanced XLR

Tube complement: 8x 6550 or KT88, 2x 12AT7, 2x 12BH7

Dimensions: 18.5″ x 9″ x 18″

Weight: 105 lbs.

Zustand:

Gebraucht

Gewicht:

60,00 KG

Versand:

An der Kasse berechnet

Exzellent. Aktuelles Modell mit allen Zubehörboxen und voll funktionsfähig.

Einzelhandel bei 16.500 K

Der S-200 misst ziemlich ordentliche 18,5″ x 9″ x 18″ und wiegt immer noch ziemlich kräftige 105 Pfund. Wie der Name schon sagt, ist der S-200 ein 200Wpc Stereo-Röhrenverstärker. Basierend auf der Technologie, die in VTLs weitaus teureren MB-450 und MB-185 Series III Signature Monoblock-Leistungsverstärkern zu finden ist, von denen sich das grundlegende Design, die vollständig symmetrische Schaltungstopologie und die Teileauswahl ableiten.

Wie VTL-Chef Luke Manley es mir erklärte: „Wenn wir an unsere ursprüngliche Designspezifikation für den S-200 und seine Positionierung in der VTL-Reihe zurückdenken, ging es in erster Linie darum, einen Stereoverstärker in der Signature-Reihe anzubieten, um darauf aufzubauen solide Grundlage, die der ST-150 seit langem gelegt hat (als Kernprodukt für VTL), und um ausgewogene Fähigkeiten zu bieten, um den vollen Vorteil des vollsymmetrischen TL-5.5 Series II-Vorverstärkers zu nutzen.“

Seit ihrer neuesten Inkarnation verfügt jedes Produkt der Signature-Reihe nicht nur über eine vollständig symmetrische Differenzschaltung und keine globale Gegenkopplung, was nicht nur die Stabilität jedes Verstärkers unter einer Vielzahl von Lastbedingungen gewährleistet, sondern ihnen laut Manley diese auch verleiht etwas Besonderes – nennen wir es Musikalität – das uns tiefer in das Hörerlebnis hineinzieht.

Manley erweiterte das Design und fügte hinzu: „Im Allgemeinen bietet die kürzere, schnellere negative Rückkopplungsschleife ohne globale negative Rückkopplung weniger schädliche Schallwirkung und ermöglicht die Verwendung des Dämpfungsfaktors, der eine ungefähre Anpassung der angewendeten negativen Rückkopplung ermöglicht 2-dB-Schritten, wodurch die Ausgangsimpedanz in ungefähr ½-Ohm-Schritten verringert wird. Die Ausgangsimpedanz kann eingestellt werden, um die Kontrolle der Lautsprecherlasten zu verbessern und dem Geschmack des Zuhörers zu entsprechen, wobei die Lautsprecherkontrolle erhöht wird, wenn die Einstellung des Dämpfungsfaktors erhöht wird, mit leichtem Verlust des musikalischen Flusses.

„Wir glauben, dass dies ein besserer Ansatz ist als die Verwendung von Abgriffen am Ausgangstransformator, da wir den gesamten Transformator für eine effiziente Leistungsübertragung nutzen möchten, ohne die Hochfrequenzprobleme, die typischerweise aus dem Abgriff resultieren, und einen Teil der Sekundärseite des Ausgangstransformators nicht abgeschlossen zu lassen .“

Der Transformator selbst ist eine proprietäre verschachtelte und gekoppelte symmetrische Einheit, die für eine größere Bandbreite (von –0 dB bei unter 10 Hz bis zu –1 dB bei 100 kHz), Stabilität und Null-Klingeln ausgelegt ist.

Während seines Besuchs bei mir zu Hause experimentierten Luke und ich mit den drei Dämpfungsfaktoreinstellungen des S-200: niedrig, mittel und hoch. Angesichts der Tatsache, dass die Mylar-Membranen meiner Magnepan 1.7s ultraleicht und ungewöhnlich schnell sind, erwies sich die niedrige Einstellung als musikalisch am natürlichsten, wobei die mittleren und hohen Umschalter dem Klang das hinzufügten, was ich als Übersteuerung und Straffheit empfand die sofort auffielen und musikalisch deutlich weniger befriedigend waren. Obwohl ich noch keine Gelegenheit hatte, meine Vermutung zu beweisen, ist es kein großer Sprung, sich vorzustellen, dass Lautsprecher mit großen dynamischen Treibern stark von der Fähigkeit profitieren, eine etwas negativere Rückkopplung auf die Schaltung anzuwenden. Aus diesem Grund ist es natürlich ein wichtiger Schlüssel zur Flexibilität dieses Verstärkerdesigns.

Manley erklärte weiter, dass der andere Unterschied zwischen dem ST-150 der Performance-Serie und dem Signature S-200 darin besteht, dass der S-200 über separate Netzteile für die Eingangs- und Treiberstufen verfügt, die seiner Meinung nach das Bild auch unter schweren Lastbedingungen stabil halten und Modulation in der Ausgangsstufe.

Um einen konstanten Arbeitspunkt der Ausgangsröhre zu gewährleisten und die kritischen Netzteile zu stabilisieren – auch bei Wechselstrom- und Hauptstromversorgungsschwankungen – verwendet der S-200 außerdem einstellbare, präzise geregelte Bias- und Schirmversorgungen, die auf Erhöhung ausgelegt sind tonale Stabilität und allgemeine Klangintegrität, insbesondere unter komplexen dynamischen Signalbedingungen.

Manley und sein Team haben auch sehr willkommene Arbeit geleistet, indem sie den S-200 für Zuhörer – ähm, wie mich – relativ idiotensicher gemacht haben, die vielleicht den Klang von Vakuumröhren genießen möchten, ohne sich zu verausgaben oder anderweitig damit herumzuspielen Sie.

Zweifellos werden einige traditionelle Röhrenliebhaber die Auto-Bias-Funktion des S-200 ablehnen, die der Schaltung eine weitere Schicht hinzufügen und daher einen leichten klanglichen Kompromiss darstellen kann. Ehrlich gesagt kann ich damit leben (auch wenn Sie es vielleicht nicht wollen). Denn bis zu dem Tag, an dem ich viel mehr Zeit habe, höre ich lieber auf meine Ausrüstung, als an Röhren zu basteln oder sonst die verdammten Dinger zu babysitten.

Darüber hinaus bietet der S-200 zusätzlich zur Auto-Bias-Funktion eine umfassende Ausgangsröhren-Fehlererkennung in drei redundanten Schichten, die den Verstärker vor durchbrennenden Ausgangsröhren schützen. Auf dem Deck montierte LEDs signalisieren dem Benutzer, welche Röhre den Fehler verursacht, und praktische, seitlich angebrachte (und leicht zu entfernende) Klappen ermöglichen einen einfachen Zugang zur Röhre, ohne dass der gesamte obere Käfig entfernt werden muss. Obwohl ich während meiner langen Testphase nur wenige Röhrenstörungen erlebt habe, kann ich Ihnen gar nicht sagen, wie dankbar ich für diese durchdachte Funktion war.

Ein weiterer wichtiger Designaspekt des S-200 ist die Möglichkeit, über eine Modustaste auf der Frontplatte zwischen Tetroden- und Triodenmodus für die Ausgangsröhren umzuschalten. Dieses Umschalten wird von einem Mikroprozessor verwaltet, so dass das Umschalten „on the fly“ durchgeführt werden kann (im Gegensatz zum ST-150, bei dem der Verstärker ausgeschaltet werden musste, bevor zwischen Tetrode und Triode umgeschaltet werden konnte). Obwohl ich bereits meine natürliche Abneigung gegen das Basteln an Geräten zum Ausdruck gebracht habe, muss ich gestehen, dass ich ein bisschen besessen davon war, eine breite Palette von Musik hin und her zu hören – von Parsifal bis Hendrix, Sinatra bis Bach – um genau zu hören, wie jeder Modus funktioniert die Musik beeinflusst.

Eine Zeit lang war ich davon überzeugt, dass die Triodeneinstellung (die die Ausgangsleistung des Verstärkers auf 100 Wpc halbiert) mein Ding der Vakuumröhre war – ätherischer, gehauchter, warm verführerisch und tiefer im Klangbild. Besonders bei etwas wie Parsifal – wo der anfängliche Aufstieg der Streichergruppen mit einem bemerkenswerten Sinn für Harmonie, vielschichtiger Tiefe und einem Regenbogen von Streicherfarben angelegt war – oder, sagen wir, Jeff Buckleys berühmtem Cover von „Hallelujah“ von Live at Sin-é [Columbia/Legacy LP], wo die Zartheit seiner Gitarrenarbeit und der Hauch seines Gesangs in der Tat mächtig verführerisch waren. (Und war dieser Buckley-Fan erfreut, endlich eine feine Vinyl-Limited-Edition dieses Sets zu bekommen, die speziell für den diesjährigen Record Store Day herausgebracht wurde?)

Aber je mehr ich zuhörte, desto mehr wurde mir klar, dass in den meisten Fällen eine kurze Verführung weniger der wahre Deal ist, als eine meiner Meinung nach „genauere“ Aufnahme der Aufnahme.

So ließ beispielsweise auf Gerhards außergewöhnlich klingender Astrological Series: Libra, Gemini, Leo [Decca] die S-200 im Triodenbetrieb die blitzschlagartig perkussiven Akustikgitarrenschläge und Geigentriller zunächst ausdrucksvoller klingen, die Inszenierungseffekte aber bemerkenswert dieser Aufnahme waren nicht annähernd so genau definiert, wie sie hätten sein sollen, und die Geschwindigkeit, der dynamische Schnappschuss und die hohen Frequenzen wurden merklich abgeschnitten, was zu einer relativ langweiligen Wiedergabe dieser ansonsten kantigen Leistung führte.

Im Tetrodenmodus war die Musik nicht nur von Anfang an ein Nervenkitzel – dieses magische Gefühl von Instrumenten, die im realen Raum gespielt werden (immerhin der absolute Klang) – umgeben von Lufthalos, mit sekundenschnellem Zusammenspiel zwischen den Musikern , aber die Aufführung wurde nun durchgehend als musikalisch fesselnd wiedergegeben.

Ebenso das Hören von Buckleys „Hallelujah“. Obwohl man argumentieren könnte, dass der Gesang und das Gitarrenpicking im Triodenmodus subtiler ausdrucksstark waren; Am Ende des Tages wirkte Buckleys Stimme auch etwas weicher (verzerrt), und die Tetrodeneinstellung verlieh seinem Gesang und dem Ambiente des Raums eine stärkere Präsenz und sorgte erneut für größere musikalische Beteiligung und Spannung.

Ich sollte darauf hinweisen, dass die S-200, obwohl es sich um ein Vakuumröhren-Design handelt, im Tetrodenmodus nicht zu den offenkundig warm oder „süß“ klingenden Röhren gehört. Vielmehr finde ich, dass Manleys Ziel des „natürlichen“ Klangs sehr gut zutrifft, denn bei dieser Operation klingt der S-200 nie so, als würde er einer Aufnahme seinen eigenen Stempel aufdrücken, sondern lässt sie hören, warzen und so.

Andererseits haben wir manchmal keine Warzen, wir wollen einfach nur Schönheit. So sehr ich zum Beispiel die Karajan/Janowitz-Aufführung von Strauss' Vier letzten Liedern [DG] verehre, es ist eine helle Aufnahme und wirkte in Tetrode besonders hart klingend, während die Triodenoption sie in etwas viel Schöneres verwandelte , ekstatisch und sinnlich, mit aufsteigenden hohen Gesangsnoten und einer lieblichen Orchesterpräsentation.

  Auch in Tetrode kann der S-200 rocken. Von Hendrix' 1967er Wiedergabe von „Like a Rolling Stone“ aus Reprises Originalausgabe von Jimi Plays Monterey (mit Otis Redding auf der Rückseite), wo der Verstärker nie zuckte und mit einem enormen Gesamtantrieb felsenfest (Wortspiel beabsichtigt) blieb Mitch Mitchells Premier-Drumkit und die knirschende Verzerrung von Hendrix' Strat/Marshall-Stack-Rig bis hin zu Emmylou Harris' Wrecking Ball [Nonesuch LP], wo ein weiteres Dylan-Cover – „Every Grain of Sand“ – einfach herrlich war, als ob es von ihm gesungen würde ein Engel. Harris’ tief empfundene, aber treibende Interpretation des Songs wurde mit einer riesigen Klangbühne, perkussiven Schlägen, fetten, aber druckvollen Akustikgitarren und bemerkenswerten Details in Harris’ und Neil Youngs Harmoniegesang wiedergegeben.

Moreover—further aiding us non-technical types—in addition to the auto-bias feature, the S-200 offers comprehensive output-tube fault sensing in three redundant layers that protect the amp against bum output tubes. Deck-mounted LEDs signal to the user which tube may be causing the fault, and handy side-mounted (and easily removed) hatches allow easy tube access without the need to remove the entire top cage. Although I’ve experienced only a few tube glitches during my lengthy evaluation period, I can’t begin to tell you how grateful I was for this thoughtful feature.

Another important design aspect of the S-200 is the ability to switch, via a front-panel Mode button, between tetrode and triode modes for the output tubes. This switching is managed by a microprocessor so that switching can be performed “on the fly” (unlike the ST-150 which required turning off the amplifier before switching between tetrode and triode). Although I’ve already stated my natural aversion to tinkering with gear, I must confess that I became a bit obsessed with listening back and forth to a wide range of music—from Parsifal to Hendrix, Sinatra to Bach—to hear exactly how each mode affected the music.

For a while I was convinced that the triode setting (which cuts the amp’s output power in half, to 100Wpc) was my cup of vacuum-tube tea—more ethereal, breathy, warmly seductive, and deeper of soundstage. Especially with something like Parsifal—where the initial rise of the string sections was laid out with a remarkable sense of harmony, layered depth, and a rainbow of string colors—or, say, Jeff Buckley’s famous cover of “Hallelujah,” from Live at Sin-é [Columbia/Legacy LP], where the delicacy of his guitar work and breathiness of his vocals were mighty seductive indeed. (And was this Buckley fan delighted to finally get a fine vinyl limited edition of this set, released especially for this year’s Record Store Day.)

But the more I listened, the more I realized that in most cases a brief seduction is less the real deal than what I believe is a more “accurate” take on the recording.

For example, on Gerhard’s exceptional-sounding Astrological Series: Libra, Gemini, Leo [Decca], the S-200 in triode operation caused the lightning-strike percussive acoustic guitar strums and violin trills to initially sound more expressive, but the remarkable staging effects of this recording weren’t anywhere near as precisely defined as they should have been, and the speed, dynamic snap, and high frequencies were noticeably shorn off, resulting in a relatively dull rendition of this otherwise edge-of-your-seat performance.

In tetrode mode, not only was the music a thrill from the get-go—that magical sense of instruments being played in real space (the absolute sound, after all)—surrounded by halos of air, with split-second interplay between the musicians, but the performance was now rendered as musically riveting throughout.

Likewise, listening to Buckley’s “Hallelujah.” Though one could argue that the vocals and guitar picking were more subtly expressive in triode mode; at the end of the day Buckley’s voice also came across as a bit softer (hooded), and the tetrode setting lent keener presence to his vocals and the room’s ambience, and again delivered greater musical involvement and excitement.

I should point out that, though it’s a vacuum tube design, the S-200, in the tetrode mode, does not belong to the overtly warm or “sweet”sounding tube camp. Rather, I think that Manley’s goal of “natural” sound applies very well, because in this operation the S-200 never sounds like it’s imposing its own stamp on a recording but instead allowing it to be heard, warts and all.

On the other hand, sometimes we don’t warts, we simply want beauty. For instance, as much as I adore the Karajan/Janowitz performance of Strauss’ Four Last Songs [DG] it is a bright recording, and came across as notably harsh-sounding in tetrode, whereas the triode option transformed it into something much more beautiful, ecstatic, and sensual, with soaring high vocal notes and a lovely orchestral presentation. 

 In tetrode the S-200 can rock, too. From Hendrix’s 1967 rendition of “Like a Rolling Stone” from Reprise’s original issue of Jimi Plays Monterey (with Otis Redding on the flip side), where the amp never flinched and held rock-steady (pun intended) with tremendous overall drive, snap to Mitch Mitchell’s Premier drum kit, and the crunching distortion of Hendrix’s Strat/Marshall stack rig, to Emmylou Harris’ Wrecking Ball [Nonesuch LP], where another Dylan cover—“Every Grain of Sand”—was simply glorious, as if being sung by an angel. Harris’ heartfelt yet driving take on the song was rendered with a huge soundstage, percussive wallop, fat yet punchy acoustic guitars, and notable detail to Harris’ and Neil Young’s harmony vocals.

Nach vielen Stunden hin und her Hörvergleichen habe ich mich entschieden, die S-200 (meistens) im Tetrodenbetrieb zu belassen. Aber wie Sie sehen, ist es eine feine Sache, dass VTL den Zuhörern die Möglichkeit gibt, entweder zu beurteilen, was wir bevorzugen – auch hier wird Ihr System sicherlich seine eigene Wirkung auf Ihre Wahl haben – und/oder für welche Stimmungen wir uns entscheiden können.

Auch wenn meine allgemeine Empfehlung Triode für Kammermusik und kleine Jazzensembles (oder harte/helle Aufnahmen) wäre, für eine bessere Klangtiefe; und Tetrode für großformatige, breitere und breitere Discs, die gut aufgenommen wurden – wir werden es oft nicht wissen, bis wir beide probiert haben.

Ein interessantes Beispiel war meine abgenutzte Kopie von Milstein, der Bachs Sonaten und Partiten für Violine [DG] spielte. Obwohl ich dachte, ich würde den Triodenbetrieb bevorzugen, wirkte hier Milsteins Geige gedämpft und rhythmisch schleppend, weniger unmittelbar und eindringlich. Wohingegen in der Tetrode viel mehr Höhenluft, ein schärferes Gespür für den Bogen auf den Saiten, Schwung und Schwung in seinem Spiel und eine Übertragung des Whiskey-warmen Klangs des Instruments vorhanden waren.

Abgesehen von seinem hervorragenden Klang und seiner klanglichen Flexibilität bin ich von diesem Verstärker sehr angetan, weil er das tut, was meiner festen Überzeugung nach das Wichtigste ist, was unsere Ausrüstung tun sollte, nämlich Musik als zusammenhängendes und ansprechendes Ganzes zu präsentieren. Oder, um es mit dem deutschen Gesamtkunstwerk zu sagen, ein allumfassendes Gesamtkunstwerk.

Spezifikationen und Preise

Ausgangsleistung: 200 Wpc an 5 Ohm (Tetrode); 100Wpc an 5 Ohm (Triode)

Anzahl und Art der Eingänge: Ein Single-Ended RCA-Paar; ein Paar symmetrische XLR

Röhrenbestückung: 8x 6550 oder KT88, 2x 12AT7, 2x 12BH7

Abmessungen: 18,5″ x 9″ x 18″

Gewicht: 105 Pfund.

Durum:

Kullanılmış

Ağırlık:

60.00 KG

Nakliye:

Ödeme Sırasında Hesaplanan

Harika. Mevcut model, tüm aksesuar kutuları ve tam çalışır durumda.

16.500 binde perakende

Oldukça düzenli bir 18,5" x 9" x 18" ölçülerinde ve hala oldukça ağır 105 pound ağırlığında olan S-200, adından da anlaşılacağı gibi, 200Wpc stereo lambalı amfidir. VTL'nin çok daha pahalı olan MB-450 ve MB-185 Series III Signature monoblok güç amplifikatörlerinde bulunan ve temel tasarımının, tamamen dengeli devre topolojisinin ve parça seçiminin kaynağı olan teknolojiye dayanmaktadır.

VTL'nin başkanı Luke Manley'nin bana açıkladığı gibi, "S-200 için ilk tasarım özelliklerimizi ve onun VTL serisindeki konumunu düşündüğümüzde, öncelikle Signature serisinde bir stereo amplifikatör sunmak, üzerine inşa etmek içindi. ST-150'nin uzun süredir oluşturduğu sağlam temel (VTL için temel bir üründür) ve dengeli yetenek sunmak, tamamen dengeli TL-5.5 Serisi II preamplifikatörün daha tam avantajını elde etmek için.”

En son enkarnasyonlarından itibaren, Signature serisindeki her ürün, yalnızca tam dengeli diferansiyel devre ve sıfır küresel negatif geri beslemeye sahip olmakla kalmaz, bu da yalnızca her amfinin çok çeşitli yük koşullarında kararlılığını sağlamakla kalmaz, aynı zamanda Manley'e göre onlara şunları da sağlar: bizi dinleme deneyimine daha derinden çeken fazladan bir şey - buna müzikalite diyelim -.

Manley tasarımı genişleterek şunları ekledi: "Genel olarak, sıfır küresel negatif geri beslemeyle, daha kısa, daha hızlı negatif geri besleme döngüsü daha az zararlı ses etkisi sunar ve uygulanan negatif geri beslemenin yaklaşık 2dB adımlar, çıkış empedansını yaklaşık ½-ohm adımlarla düşürür. Çıkış empedansı, hoparlör yüklerinin kontrolünü iyileştirmek ve müzik akışında hafif bir kayıpla Sönümleme Faktörü ayarı artırıldıkça artan hoparlör kontrolüyle dinleyicinin zevkine uyacak şekilde ayarlanabilir.

"Bunun, çıkış trafosu kademelerini kullanmaktan daha iyi bir yaklaşım olduğunu düşünüyoruz, çünkü tipik olarak kademelendirmeden ve çıkış trafosunun bir kısmını sonlandırılmadan ikincil bırakmaktan kaynaklanan yüksek frekans sorunları olmadan verimli bir güç aktarımı için tüm trafoyu kullanmak istiyoruz. ”

Transformatörün kendisi, daha geniş bant genişliği (10Hz'in altında –0dB'den 100kHz'de –1dB'ye kadar), kararlılık ve sıfır zil sesi için tasarlanmış tescilli bir serpiştirilmiş ve birleştirilmiş dengeli birimdir.

Evimi ziyareti sırasında Luke ve ben S-200'ün üç sönümleme faktörü ayarını denedik: düşük, orta ve yüksek. Magnepan 1.7'lerimin Mylar diyaframlarının ultra hafif ve alışılmadık derecede hızlı olduğu göz önüne alındığında, düşük ayarın, sese aşırı kontrol ve sıkılık olarak algıladığım seviyeleri ekleyen orta ve yüksek geçişlerle, müzikal olarak en doğal olduğu kanıtlandı. bunlar hemen belliydi ve belirgin bir şekilde müzikal açıdan daha az tatmin ediciydi. Bununla birlikte, tahminimi kanıtlama şansım olmamasına rağmen, büyük dinamik sürücülere sahip hoparlörlerin devreye biraz daha olumsuz geri bildirim uygulama yeteneğinden büyük ölçüde yararlandığını hayal etmek pek de büyük bir adım değil. Bu amfi tasarımının başlangıçtaki esnekliğinin önemli bir anahtarı olmasının nedeni elbette ki budur.

Ayrıca -biz teknik olmayan tiplere daha da yardımcı oluyoruz- otomatik öngerilim özelliğine ek olarak, S-200 amfiyi yanık çıkış tüplerine karşı koruyan üç yedekli katmanda kapsamlı çıkış tüpü hatası algılaması sunar. Güverte monteli LED'ler, kullanıcıya hangi borunun arızaya neden olabileceğini bildirir ve yandan monteli (ve kolayca çıkarılabilen) kullanışlı kapaklar, tüm üst kafesi çıkarmaya gerek kalmadan boruya kolay erişim sağlar. Uzun değerlendirme sürecim boyunca sadece birkaç tüp arızası yaşamama rağmen, bu düşünceli özellik için size ne kadar minnettar olduğumu anlatamam.

S-200'ün bir diğer önemli tasarım yönü, ön paneldeki bir Mod düğmesi aracılığıyla çıkış tüpleri için tetrode ve triode modları arasında geçiş yapabilmesidir. Bu anahtarlama bir mikroişlemci tarafından yönetilir, böylece anahtarlama "anında" gerçekleştirilebilir (tetrode ve triyot arasında geçiş yapmadan önce amplifikatörün kapatılmasını gerektiren ST-150'nin aksine). Teçhizatla uğraşmaktan doğal olarak hoşlanmadığımı zaten belirtmiş olsam da, itiraf etmeliyim ki, Parsifal'den Hendrix'e, Sinatra'dan Bach'a kadar geniş bir müzik yelpazesini ileri geri dinlemeye biraz takıntılı hale geldim. müziği etkiledi.

Bir süreliğine (amfinin çıkış gücünü yarı yarıya, 100Wpc'ye düşüren) triyot ayarının benim bir fincan vakum tüplü çayım olduğuna ikna oldum - daha ruhani, nefes kesici, sıcak bir şekilde baştan çıkarıcı ve daha derin bir ses sahnesi. Özellikle, yaylı bölümlerin ilk yükselişinin dikkate değer bir uyum duygusu, katmanlı derinlik ve dizi renklerinden oluşan bir gökkuşağıyla ortaya konduğu Parsifal gibi bir şeyle veya örneğin, Jeff Buckley'nin Live at'tan ünlü “Hallelujah” cover'ıyla. Sin-é [Columbia/Legacy LP], gitar çalışmasının inceliği ve vokalinin solukluğu gerçekten çok baştan çıkarıcıydı. (Ve bu Buckley hayranı, sonunda bu setin, özellikle bu yılki Plak Mağazaları Günü için piyasaya sürülen, iyi bir vinil sınırlı baskısını aldığı için çok mutluydu.)

Ama ne kadar çok dinlersem, çoğu durumda kısa bir baştan çıkarmanın gerçek anlaşmadan daha az, kayda daha "doğru" bir yaklaşım olduğuna inandığım şey olduğunu o kadar çok anladım.

Örneğin, Gerhard'ın kulağa olağanüstü gelen Astrolojik Serisi: Terazi, İkizler, Aslan [Decca]'da, triyot işlemindeki S-200, şimşek çakan vurmalı akustik gitar tıngırdatmalarının ve keman trillerinin başlangıçta kulağa daha anlamlı gelmesine neden oldu, ancak dikkat çekici sahneleme efektleri Bu kaydın hiçbir yerinde olması gerektiği kadar kesin tanımlı değildi ve hız, dinamik snap ve yüksek frekanslar gözle görülür şekilde kesildi, bu da aksi takdirde koltuğunuzun ucunda olan bu performansın nispeten sıkıcı bir yorumuyla sonuçlandı.

Saatlerce ileri geri dinleme karşılaştırmalarından sonra, (çoğunlukla) S-200'ü tetrode operasyonunda bırakmaya karar verdim. Ancak, gördüğünüz gibi, VTL'nin dinleyicilere hangisini tercih ettiğimizi (yine, sisteminizin kesinlikle seçiminizde kendi etkisi olacaktır) ve/veya hangi ruh hallerini tercih edebileceğimizi değerlendirmeleri için bu seçeneği sunması güzel bir şey.

Genel tavsiyem oda müziği ve küçük caz toplulukları (veya sert/parlak kayıtlar) için daha iyi bir ses derinliği için triyot olsa da; ve iyi kaydedilmiş büyük ölçekli, daha geniş dinamik ve daha geniş aralıklı diskler için tetrode; ikisini de örneklemeden genellikle bilemeyiz.

İlginç bir örnek, Bach'ın keman için Sonatlar ve Partitalar [DG] çalan Milstein'ın çok eskimiş kopyasıydı. Burada, triode işlemini tercih edeceğimi düşünmeme rağmen, Milstein'ın kemanı boğuk ve ritmik olarak ağır ağır ilerliyor, daha az anlık ve sürükleyici geliyordu. Oysa tetrode'de çok daha üst uç havası, tellerde daha keskin bir yay hissi, çalışında kıvraklık ve ivme ve enstrümanın viski sıcaklığındaki sesinin aktarımı vardı.

Olağanüstü ses ve sonik esnekliğinin ötesinde, bu amfi beni çok etkiledi çünkü donanımımızın yapması gereken en önemli şey olduğuna inandığım şeyi yapıyor, yani müziği uyumlu ve ilgi çekici bir bütün olarak sunmak. Ya da Almanca'dan ödünç alacak olursak - gesamtkunstwerk, bütünsel, her şeyi kapsayan bir sanat eseri.

Özellikler ve Fiyatlandırma

Güç çıkışı: 200Wpc - 5 ohm (tetrode); 5 ohm'a (triyot) 100Wpc

Girişlerin sayısı ve türü: Bir çift tek uçlu RCA; bir çift dengeli XLR

Tüp tamamlayıcısı: 8x 6550 veya KT88, 2x 12AT7, 2x 12BH7

Boyutlar: 18,5" x 9" x 18"

Ağırlık: 105 lbs.

Tetrode modunda, müzik yalnızca en başından itibaren bir heyecan değildi - enstrümanların gerçek uzayda çalınan o büyülü hissi (sonuçta mutlak ses) - hava haleleriyle çevrili, müzisyenler arasında saliselik etkileşimle , ancak performans artık baştan sona müzikal olarak sürükleyici hale getirildi.

Aynı şekilde, Buckley'nin "Hallelujah" şarkısını dinlemek. Vokallerin ve gitar seçiminin triyot modunda daha incelikli bir şekilde ifade edildiği iddia edilebilir olsa da; günün sonunda Buckley'nin sesi de biraz daha yumuşak (kulaklıklı) geldi ve tetrode ayarı, vokallerine ve odanın ambiyansına daha keskin bir varlık kazandırdı ve yine daha fazla müzikal katılım ve heyecan sağladı.

S-200'ün vakum tüplü bir tasarım olmasına rağmen, tetrode modunda, açıkça sıcak veya "tatlı" gibi görünen tüp kampına ait olmadığını belirtmeliyim. Bunun yerine, Manley'nin "doğal" ses hedefinin çok iyi geçerli olduğunu düşünüyorum, çünkü bu operasyonda S-200 hiçbir zaman bir kayda kendi damgasını vuruyormuş gibi ses çıkarmaz, bunun yerine siğillerle birlikte duyulmasına izin verir.

Öte yandan, bazen siğil olmayız, sadece güzellik isteriz. Örneğin, Strauss'un Four Last Songs [DG] adlı Karajan/Janowitz performansını ne kadar sevsem de, bu parlak bir kayıt ve tetrode'de kulağa oldukça sert geliyordu, oysa triode seçeneği onu çok daha güzel bir şeye dönüştürdü. , kendinden geçmiş ve şehvetli, yükselen yüksek vokal notaları ve hoş bir orkestra sunumuyla.

  Tetrode'de S-200 de sallanabilir. Hendrix'in 1967'de Reprise'ın Jimi Plays Monterey'in orijinal sayısından "Like a Rolling Stone" yorumundan (diğer tarafta Otis Redding ile), amfinin hiçbir zaman titremediği ve muazzam bir genel dürtüyle kaya gibi sabit kaldığı (kelime oyunu amaçlı), çıtçıtla Mitch Mitchell'in Premier bateri seti ve Hendrix'in Strat/Marshall yığın teçhizatının çıtır çıtır distorsiyonu, Emmylou Harris'in Wrecking Ball'a [Nonesuch LP], başka bir Dylan cover'ı —“Every Grain of Sand”—sanki onun tarafından söyleniyormuşçasına muhteşemdi. bir melek. Harris'in şarkıya içten ama etkileyici yorumu, devasa bir ses sahnesi, vurmalı vuruşlar, kalın ama güçlü akustik gitarlar ve Harris'in ve Neil Young'ın armoni vokallerinde dikkate değer ayrıntılarla işlendi.

Manley, Performans Serisi ST-150 ile Signature S-200 arasındaki diğer farkların, S-200'ün giriş ve sürücü aşamaları için ayrı güç kaynaklarına sahip olması olduğunu, bunun ağır yük koşullarında bile görüntüyü sabit tuttuğunu ve çıkış aşamasında modülasyon.

Ayrıca, sabit bir çıkış tüpü çalışma noktası sağlamak ve kritik güç kaynaklarını AC ve ana güç kaynağı dalgalanmaları altında bile stabilize etmek için S-200, artıracak şekilde tasarlanmış ayarlanabilir, hassas ayarlı öngerilim ve ekran kaynakları kullanır. özellikle karmaşık dinamik sinyal koşulları altında ton kararlılığı ve genel ses bütünlüğü.

Manley ve ekibi aynı zamanda S-200'ü aptallara karşı dayanıklı hale getirerek çok hoş bir iş çıkardılar - ahem, benim gibi - kulak misafiri olmadan veya başka bir şekilde ortalıkta dolaşmadan vakum tüplerinin sesinin tadını çıkarmak isteyebilecek dinleyiciler için onlara.

Hiç şüphe yok ki, bazı geleneksel tüp tutkunları, S-200'ün devreye başka bir katman ekleyebilecek ve dolayısıyla biraz ses uzlaşmasına neden olabilecek otomatik öngerilim özelliğine karşı çıkacaktır. Açıkçası, bununla yaşayabilirim (gerçi siz istemeyebilirsiniz). Çünkü elimde çok daha fazla zamanım olana kadar, tüplerle uğraşmaktan veya başka bir şekilde lanet olası şeylere bakıcılık yapmaktansa teçhizatımı dinlemeyi tercih ederim.